یاری کردن امام زمان(عج)، تکلیفی همگانی است

به گزارش واحد خبری کانون شیفتگان حضرت قائم (عج) به نقل از شبستان ، بسیاری از آیات قرآن اگرچه مستقیما به مهدویت و سبک زندگی منتظرانه اشاره ندارند اما آموزه های آنها می تواند راهگشای منتظران در ظلمات غیبت امام زمان(عج) باشد از این رو در سلسله مطالبی به قلم حجت الاسلام والمسلمین «محمدرضا نصوری»، معاون آموزش و پژوهش بنیاد فرهنگی مهدی موعود(عج) این آموزه ها مرور می شود:

منتظران با گناه همراهی نمی کنند

«إِذَا سَمِعْتُمْ آيَاتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِهَا وَيُسْتَهْزَأُ بِهَا فَلَا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّىٰ يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِٓ ۚ إِنَّكُمْ إِذًا مِثْلُهُمْ ۗ ؛  چون باخبر شوید گروهی آیات خدا را مورد انكار و استهزا قرار می‌دهند، با آنان ننشینید تا در سخنی دیگر درآیند، اگر بنشینید شما هم در به دوش كشیدن بار گناه انكار و استهزا مانند آنان خواهید بود؛

امام صادق (ع) فرمودند: «من در مجلسی که در آن، گناه واقع شود، نمی‌نشینم».

در مجالس گناه نرویم ! ما را که اعدام نمی‌کنند. فامیل است كه باشد. مجلسی که رضای حق در آن نیست به هر عنوان که می‌خواهد باشد- از مجلس بلند شویم برویم بیرون. ماندن ما، وزر و وبال است. اگر بر این اشخاص عذاب نازل بشود، ما هم جزء آن‌ها هستیم که معذّب خواهیم بود. می‌گویند: «ما که حرفی نزدیم. ما که گناه نكردیم. فقط آنجا بودیم».

عجب! کربلا هم همین‌طور بود. یک عده‌ای حضرت اباعبدالله (ع) را شهید کردند. عده دیگری هم که پشتیبان و پشت جبهه بودند، آن‌ها هم هیچ کاری نکردند؛ اما در آن عرصه حضور داشتند. آن‌ها هم، عذاب كسانی را دارند كه حضرت اباعبدالله الحسین (ع) را شهید کردند نشستن ما در این جلسه، تأیید و امضای كار اهل مجلس است.

معرفت به امام و مقام قرب

«وَبِعَهْدِ اللّهِ أَوْفُواْ ذَلِکُمْ وَصَّاکُم بِهِ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ؛ به عهد الهی وفا کنید این چیزیست که خدا شما را به آن سفارش کرده است که پند گیرید».

 وفای به عهد یکی از اساسی ترین شرایط زندگی جمعی است و بدون آن هیچ گونه همکاری اجتماعی امکان پذیر نیست، زیرا لازمه زندگی اجتماعی، همکاری و اعتماد افراد جامعه به یکدیگر بوده و زمانی این امور به خوبی تحقق می یابد که مردم به وعده های خود عمل کنند. کسانی به وعده ها و تعهدات خود عمل می کنند که اهل تقوا بوده و عزم جدی درانجام تعهدات دینی داشته باشند.

حضرت ابوالفضل (ع) به عهد با خداوند و امام زمان خود وفادار بود و با آنکه برخورداری از موقعیت عشیره ای كه امكان ایجاد جایگاه ویژه ای را برای ایشان فراهم می ساخت همه را فدای خداوند و امام زمان خود كرد و به عهد خود وفادار بود تا جایی كه جانش را در این مسیر نثار كرد.

اگر انسان معرفت داشته باشد و بداند چه گوهری را در اختیار دارد نسبت به آن گوهر وفادار می ماند و به هیچ قیمتی حاضر نیست آن را از دست بدهد. انبیا و ائمه علیهم السلام می دانستند مقام قرب الهی و انس با خدا چه گوهری است و آن را با هیچ چیز عوض نمی كردند و قمر بنی هاشم (ع) نیز این معرفت را پیدا كرد و به همین دلیل به این جایگاه رسید.

یاری کردن امام (ع) تکلیفی همگان است

«كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَتُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ ۗ ؛ شما بهترین امتی هستید كه برای اصلاح جوامع انسانی‌ پدیدار شده‌اید، به كار شایسته فرمان می‌دهید و از كار ناپسند بازمی‌دارید، و از روی تحقیق و معرفت و صدق و اخلاص‌به خدا ایمان می‌آورید.»

در رابطه با امر به معروف و نهی از منکر هرکس به اندازۀ خودش وظیفه دارد و بعضی از مسئولیت‌ها این طور نیست که همه برای تغییر فضای جامعه داشته باشند؛ بلکه این وظیفه، متوجّه برخی از افراد است. نماز یک تکلیف همگانی است، روزه نیز تکلیفی همگانی است؛ امّا یک دسته تکالیف وجود دارند که افراد خاصی نسبت به آنها موظّفند؛ مثلاً آن ها باید حقّ را در جامعه پیاده کنند.

در اینجا بر امام حسین(ع) واجب بود که برای تغییر فضای کلّی جامعه قیام کند؛ ایشان هم داشت به وظیفه اش عمل می کرد. در ضمن ایشان باید برای انجام این وظیفه، طلب نصرت کند و همه باید بدون استثنا، امام حسین(ع) را در این مسیر یاری کنند. تکلیف نسبت به یاری کردن امام(ع)، متوجه همه است؛ یعنی مانند نماز بر من واجب است که وقتی او از من یاری می طلبد، کمکش کنم.