مصیبت امت اسلام پس از شهادت امام حسین (ع)

به گزارش واحد خبری کانون شیفتگان حضرت قائم (عج) به نقل از تسنیم ، در فرازی از زیارت عاشورا می خوانیم «یا اَبا عَبْدِاللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِیَّةُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصیبَةُ بِکَ (بِکُمْ) عَلَیْنا وَ عَلی جَمیعِ اَهْل ِالاِْسْلامِو َجَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصیبَتُکَ فِی السَّمواتِ عَلی جَمیعِ اَهْلِ السَّمواتِ؛ یعنی ای ابا عبداللّه به راستی بزرگ شد سوگواری تو و گران و عظیم گشت مصیبت تو بر ما و بر همه اهل اسلام و تحمل آن مصیبت بزرگ در آسمانها بر جمیع اهل آسمان ها سخت و دشوار بود».

«الرَّزِیَّةُ » از ریشه کلمه زَرأً و به معنای سوگ و مصیبت  سخت است. جمع آن «الْأَرْزَاءُ» یا «رَزایَا» است. در حدیثی نبوی می خوانیم «مَنْ صَبَرَ عَلَى الرَّزِیَّةِ یُعَوِّضُهُ اللَّه‏»؛ یعنی هرکه بر مصیبتی صبر کند، خداوند عوض آن را می دهد. در تفاوت مصیبت با رزیة گفته اند «مصیبت»، شامل هر سختی و رنج و مکروهی است که به آدمی برسد؛ ولی رزیّة مصیبت بسیار بزرگ و دردناک شناخته می شود. (دانشنامه قرآن، بهاءالدین خرمشاهی، ج 2، ص 2078؛ آیت الله خامنه ای، خطبه‌های نماز جمعه، 18 اردیبهشت 1377)

در این فراز از زیارت عاشورا آمده است که این مصیبت بزرگ شهادت ابا عبدالله علیه السلام بر ما و جمیع اهل اسلام و جمیع اهل آسمان ها بسیار بزرگ و غیر قابل ترمیم است. بزرگی این مصیبت به اندازه مقام آن امام بزرگوار و سلاله پاک ایشان است و بزرگی این مصیبت به اندازه آیاتی از قرآن است که اشاره به مقام و جایگاه آن حضرت دارد از جمله سوره فجر و هَل أتی و آیه تطهیر و آیات ولایت؛ و بزرگی این مصیبت به اندازه مقام امامت و حجت خداست که اگر روی زمین نباشد، زمین اهلش را در خود فرو می برد. امام حسین علیه السلام ثمره همان کوثری بود که خداوند آن را به صورت خاص به رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله بخشید، همان کوثری که سرچشمه آن در بهشت برین است. ژ

با این تعریف، امتی که می توانست از مقام امامت و ولایت ایشان بهره ببرد،‌ از وجود بهشتی آن امام بزرگوار برای آبادانی دنیا و آخرت بهره ببرد و خود را متصل به درخت پر بار و پر ثمره حسینی کند، او را به فجیع ترین شکل ممکن از میان برداشت و خود را بی بهره گذاشت. امام صادق علیه السلام در روایتی فرمود «لَمَّا ضُرِبَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ بِالسَّیْفِ وَ سَقَطَ ثُمَّ ابْتُدِرَ لِیُقْطَعَ رَأْسُهُ نَادَى مُنَادٍ مِنْ بُطْنَانِ الْعَرْشِ أَلَا أَیَّتُهَا الْأُمَّةُ الْمُتَحَیِّرَةُ الضَّالَّةُ بَعْدَ نَبِیِّهَا لَا وَفَّقَکُمُ اللَّهُ لِأَضْحًى وَ لَا فِطْرٍ؛ زمانی که حسین بن علی (ع) را به ضربت شمشیر از پا در آوردند و برای جدا کرن سر مطهرش شتاب کردند، منادی از درون عرش ندا داد که «ای امت سرگردانِ گمراه بعد از پیامبر خود، خدا شما را نه برای اضحائی توفیق دهد و نه فطری. (من لا یحضر شیخ صدوق، ج2، ص175) منظور از این روایت آن است که شهادت امام حسین علیه السلام برای امت اسلام مساوی با عدم بهره برداری از نور عید قربان و عید فطر و ثمرات این دو عید بزرگ مسلمانان است.

از جنبۀ تاریخی نیز امت اسلام پس از شهادت امام حسین علیه السلام دچار گرفتاری عظیمی شد. آن امتی که خود به امام نامه نوشتند تا تحت امامت ایشان قرار گیرند، نه تنها زیر بار امامت و ولایت آن امام بزرگوار نرفتند و عهد و پیمان خود را ادا نکردند بلکه به بدترین شکل ممکن ایشان را  کشتند و گرفتار حاکمان اموی و عباسی شدند. 

از جنبۀ حسی نیز شیعیان و محبان اهل بیت وحی علیهم السلام سالهاست که در سوگ آن امام بزرگوار می سوزند و هر ساله در ایام محرم بر مصائب آن امام بزگوار ناله و عزاداری می کنند.