۲۰ تفاوت دعا و قانون جذب

 به گزارش واحد خبری کانون شیفتگان حضرت قائم (عج) به نقل از ایکنا ، دعا کردن عملی است که در اکثر ادیان و مذاهب به آن سفارش شده است. در حالی که قانون جذب تنها چند دهه عمر دارد. قانون جذب هم مورد تأکید برخی از متفکران و اندیشمندان است. با این حال، برای بسیاری از مردم این سؤال و دغدغه وجود دارد که بین دعا و قانون جذب چه تفاوت‌هایی وجود دارد. آیا قانون جذب همان دعاست؟ و یا دعا و قانون جذب متفاوت از همدیگر هستند؟ اگر متفاوت هستند، تأثیر کدام یک بر زندگی انسان بیشتر است. ۲۰ تفاوت دعا و جذب در کانال «معارف اعتقادی» مؤسسه فرهنگی اعتقادی احیای همدان منتشر شده است که آن را در زیر می‌خوانید:

مبنای معرفت شناختی دعا بینش رئالیسم بوده، اما جذب بر پایه ایده‌آلیسم است. بطلان ایده‌آلیسم از بدیهیات معرفت‌شناختی است.

مخاطب دعا خداوند و واسطه‌های او (انبیا و اولیا) بوده ولی مخاطب جذب کائنات است.

دعا درخواست از پایین به بالا است، ولی جذب دستور از بالا به پایین. به بیان دیگر، پیش‌فرض دعا، عجز است ولی پیش‌فرض جذب، سلطه بر کائنات.

دعا مستند به عقل و نقل است، اما جذب مبتنی بر شواهد عرفی و موارد اتفاقی بوده و هیچ مستند عقلی یا نقلی ندارد.

در آیات و روایات به دعا تصریح شده است، اما طرفداران جذب با تفسیر به رأی آیه «فتبارک الله احسن الخالقین» و چندی از احادیث، اقدام به مستندسازی کردند.

دعا نگاه خدامحورانه دارد، ولی جذب نگاه انسان‌محورانه (اومانیستی) دارد.

تحقق دنیوی دعا وابسته به شرایط زیادی همچون مشیت و مصلحت الهی و عدم مانع است، ولی جذب خود را در گرو مشیت و مصلحت الهی نمی‌داند.

محتوای دعا مهم بوده و دعای شر جایگاهی ندارد، اما در جذب فقط اصل خواستن مهم است، حتی اگر شر باشد.

نفس شخص دعاکننده مهم است و در استجابت دعا تأثیر دارد، اما در جذب مهم نیست که انسان خوبی باشی یا بد، فقط دستور تو مهم است.

به تبع تفاوت قبلی، دعا منجر به عبودیت و تضرع و ترک گناه می‌شود، اما جذب منجر به الوهیت‌پنداری، اباحه‌گرایی و لاابالی‌گری هم می‌شود.

استجابت دعا به‌صورت تحقق دنیوی یا ثواب اخروی است، برای همین همیشه محقق نمی‌شود، ولی جذب ادعای فراگیری و عدم نقض است.

دعا مثال نقض ندارد و با تکیه به معاد، یا استجابتش در قالب تحقق دنیوی است یا ثواب اخروی، اما جذب که نگاهی تک بعدی به عالم و دنیا دارد، مبتلا به میلیون‌ها، بلکه میلیاردها مثال نقض است.

شخص دعاکننده معمولاً نگاه واقع‌بینانه‌ای دارد، اما شخص جاذب به آمال‌پرستی و آرزوهای محوری (طول أمل) مبتلا می‌شود. در جذب تأکید می‌شود که محدودیت‌های دنیا را لحاظ نکنید.

دعا از نظر دین یک فضیلت تلقی می‌شود «الدعا عمود الدین» اما طول أمل یک رذیلت بزرگ است «ان اَخوَف ما اخاف علی امتی، طول الأمل.»

شرایط استجابت دعا در آیات و روایات به تفصیل بیان شده است، اما شرایط تحقق جذب منضبط و منقّح نیست (کلی‌گویی).

دعا یک قانون همگانی، روشن و فاقد رازانگاری است، اما جذب اگر چه مفاد بسیار ساده‌ای دارد، ادعای رازآلودگی دارد که عده محدودی اخیراً از آن پرده برداشته‌اند.

دعا با عمل و تحرک سازگار بوده، بلکه عمل از اسباب استجابت دعاست، اما جذب با تعریف غلوآمیزی که از تأثیرگذاری تخیل دارد، جامعه را به سمت توهم، طمع و تن‌پروری سوق می‌دهد. اخیراً عده‌ای از طرفداران جذب، عمل را هم ضمیمه کرده‌اند که در این صورت هیچ چیز رازگونه‌ای در کار نیست.

هدف اصلی از دعا سعادت اخروی بوده، اما ارزش محوری جذب دنیاطلبی و مادی‌گرایی است‌. از نظر سردمداران توهم جذب، سعادت مساوی است با پول و رفاه دنیوی صرف.

دعا با مفاهیم و ارزش‌هایی همچون قناعت، عدم اسراف و ابتلا سازگار و همسو است، اما جذب با این امور میانه‌ای نداشته و بی‌تفاوت است.

کارکرد دعا از نظر متدینین، ارتباط با خداوند است، اما از نظر طرفداران جذب خاصیت تمرکز و تجسم دارد. مشابه این تفسیر را راجع به زیارت دارند.