برنامه‌های جمعی نباید حال خلوت با خدا در اعتکاف را بگیرد

به گزارش واحد خبری کانون شیفتگان حضرت قائم (عج) به نقل از تسینم ، سید عبدالله هاشمی، پژوهشگر و استاد حوزه طی یادداشتی با موضوع «اعتکاف، خلوت سازنده» نوشت:

در سالیان اخیر، تمایل به شرکت در اعتکاف رشد یافته‌ است. در این سه روز شاهد حضور گسترده جوانان در مساجد مختلف کشور برای انجام مراسم اعتکاف هستیم. این موضوع به‌عنوان رشد گرایش به دین در جامعه قلمداد می‌شود. مقام معظم رهبری نیز در سخنان خود برای اثبات رشد دیانت در جامعه به گسترش فرهنگ اعتکاف در جوانان اشاره کردند.

اعتکاف، در زبان عربی، به‌معنای روی آوردن به چیزی همراه با توجه و مراقبه است. در فرهنگ دینی به‌معنای خلوت با خدا در خانه اوست. خداوند حقیقتی است که روزمرگی، ما را از عظمتش غافل می‌کند. با اینکه نامش را زیاد می‌بریم یا به نام او عبادت هم انجام می‌دهیم، اما شدت ظهور، عظمت او را نهان کرده است.

غفلت فراگیر انسان در فراز و فرود روزگار و اعمال ناصواب نیز باعث می‌شود درک ما از خداوند تار شده و ما را از خدا دور کند. اگر کمی دقیق شویم، هر ذهنی با تیشه خیال، خدایی تراشیده‌ است. این خدایان ذهنی باید فرمانبران خوبی برای ما باشند و هرچه را ما خراب کردیم او اصلاح کند و هرچه خواستیم اجابت کند. چون خدایان خیالی، مثل بت‌ها سود و زیانی ندارند، پس از ناکامی، باحالت قهر می‌گوییم، خدایی در کار نیست. چرا هرچه او را صدا زدم و در اعتکاف دعا کردم جوابم را نداد من هم دیگر نماز نمی‌خوانم.

اعتکاف فرصتی برای سوزاندن خدایان خیالی و خانه‌تکانی دل از خدایان ساختگی و آشنایی با پروردگار عالمیان است. خدایی که ما بندگان او هستیم و ما باید خواسته او را اجابت کنیم و خالصانه در خدمت او باشیم. بزرگ‌ترین انتخاب انسان، انتخاب خداست. اعتکاف فرصتی برای بهترین انتخاب است.

اگر به رفتارهای دینی خودمان کمی دقت کنیم، اشکال اصلی همه‌ی سهل‌انگاری‌ها و بی‌تقوایی‌ها، ریشه در ضعف خداشناسی دارد. آنچه ما در ذهن خدا می‌پنداریم، خدا نیست! شخصی از امام صادق علیه‌السلام پرسید چرا هرچه دعا می‌کنم مستجاب نمی‌شود. حضرت فرمود: «شما خدایی را می‌خوانید که نمی‌شناسید.» تنها چیزی که می‌تواند انسان را به پروردگار جهانیان متوجه و روح توحید را در دل انسان زنده کند، فرار از روزمرگی‌ها و خلوت‌گزینی همراه با توجه به معبود است. در این خلوت عارفانه باید «ارباب متفرقون» را دور ریخت و با «خدای واحد قهار» آشنا شد. خدای که یوسف به یاران زندانی خود معرفی کرد و به‌خاطر او زندان را بر قصر پادشاهی ترجیح داد.

بررسی دعاها و اعمال مراسم اعتکاف نشان‌می‌دهد همه این اعمال، قلب ما را متوجه خدای عالمیان می‌سازد. روزه گرفتن و محدود کردن نیازهای انسانی نیز برای کم کردن توجه به نفس و زمینه‌سازی برای توجه به پروردگار است. بهترین عبادت، در این خلوتگه راز، تفکر است. باید چون ابراهیم تبر برداشت و بت‌ها و خدایان دست‌ساز را شکست و رو به‌سوی خدای آسمان و زمین کرد. اگر کسی به‌جای خدای شخصی خدای عالمیان را شناخت و بندگی او را پذیرفت اعتکاف جشن بندگی اوست.

اعتکاف، اگر با برنامه‌های گوناگون پر شود و جهت‌گیری برنامه‌ریزی آن برجسته‌سازی خلوت با خدا نباشد، بهره معنوی آن کم می‌شود. نباید فرصت خلوت با خدا با برنامه‌های متراکم پر شود! باید تذکر دائمی در اعتکاف، سفارش به خلوت و انس با خدای عالمیان باشد.

رهبر معظم انقلاب دراین‌باره تأکید کردند که «جوری نشود که برنامه‌های جمعی این مراکز اعتکاف، حال خلوت و حال ارتباط فردی و قلبی با خدا را در افراد ضعیف بکند یا بگیرد. مجال بدهند؛ وقت بگذارند؛ بگذارند این جوان‌ها قرآن بخوانند، نهج‌البلاغه بخوانند، صحیفه‌ی سجادیّه بخوانند.»