هیئتی که هدف خود را کادرسازی فرهنگی و تربیت یار امام زمان(عج) می داند

 به گزارش واحد خبری کانون شیفتگان حضرت قائم (عج) به نقل از مهر ، روضه‌های خانگی، هیئت‌های بزرگ، مجالس دعا و مناجات خوانی و آنچه امروزه از برنامه‌ها و فعالیت‌های هیئت داری به دست ما رسیده میراثی از گذشتگان ماست که با تنیده شدن در فرهنگ و رسوم ایرانی شکل خاص و منحصر به فردی را گرفته است. سنت ستایشگری و مدح از آغازین دهه‌های ظهور اسلام شکل گرفته و بعد از حادثه عاشورا به اوج خود رسیده است. اولین نشانه‌های عزاداری در ایران زمین با روی کار آمدن آل بویه شکل گرفت. در زمان صفویان نیز از آنجایی که مذهب رسمی، شیعه دوازده امامی بوده است.هیئت‌های عزاداری که ما امروزه شاهد آن هستیم، ابتدا در مفهوم و معنا گسترده و عام بود و به تدریج این تشکل خاص و منظم به صورت «هیئت» شکل گرفت. در زمان آل بویه عزاداری به صورت علنی برای اولین بار صورت گرفت و در زمان صفویه نیز ادامه یافت و در دوره قاجاریه به اوج و گستردگی خود رسید به طوری که علاوه بر روز عاشورا، دهه محرم و ماه صفر و حتی تشکیل مجالس روضه هفتگی و ماهیانه شکل پیدا کرد. در دوره پهلوی با ممانعت حکومت، عزاداری‌های به صورت منظم و هیئت‌هایی در خانه‌ها به صورت مخفیانه تشکیل می‌شد اما عزم و اراده مردم برای برپایی مجالس اهل بیت از بین نرفت. ریشه‌های انقلاب اسلامی و فعالیت‌های ضد حکومت طاغوت نیز در بسیاری از شهرها در همین روضه‌ها و برنامه‌های مذهبی شکل گرفت. منبرهای مذهبی به محلی برای اعتراض به حاکمیت ظلم و درخواست برای ایجاد یک حکومت اسلامی بود.

پس از انقلاب اسلامی از آنجا که هیئت‌ها از مهمترین مجموعه‌ها و نهادهای مردمی در شکل گیری انقلاب اسلامی بودند، به طور رسمی و آشکارا سازمان یافته شدند و تعداد آن نیز افزایش یافت. هیئت‌های چند دهه اخیر با وجود حفظ چهارچوب اصلی هیئت‌های قدیمی اما با شکل و شمایل جدید مسیری نو از ستایشگری و ذکر اهل بیت را به وجود آوردند. از لگو تا نام این هیئت و حتی آثار تولیدی و نوع فعالیت‌های آنان به صورت هنرمندانه و تخصصی تولید و منتشر شد.

اتحادیه مؤسسات امام علی‌بن‌موسی‌الرضا (علیه‌السلام) البرز که به عنوان یکی از هیئت‌های شایسته تقدیر در رشته ساختار و تشکیلات مهرواره هوای نو انتخاب شده است تنها یک هیئت نیست که عده‌ای دور هم جمع شوند، چند آیه قرآن بخوانند، یک نفر برود منبر و چند نفر دور هم سینه بزنند و تمام.

کار بزرگی است به نام «اتحادیه مؤسسات علی بن موسی‌الرضا علیه‌السلام» که سال ۱۳۸۲ حجت الاسلام و المسلمین رمضانی گیلانی، امام جمعه وقت کرج آن را راه‌اندازی کرده است. البته اولش قرار بود برنامه این اتحادیه و فعالیت آن، اعزام مبلغ به مدارس در طول سال باشد که خب در یک دوره یک ساله موفق شدند ۱۴ هزار مبلغ به مدارس کرج اعزام کنند. عدد بزرگی است و نمی‌شود از آن به سادگی گذشت. «طرح تعالی» با هدف اعزام روحانی به جلسات اولیا و مربیان مدارس از دیگر برنامه‌های این اتحادیه بود که البته همگی مقطعی و موقت بودند.

این کارها، نه امام جمعه را راضی می‌کرد نه سازمان‌دهندگان اتحادیه را. بعد از مدتی آن‌ها تصمیم گرفتند یک کار همیشگی را پایه‌گذاری کنند. قرارشان این نبود که جمعی از مخاطبان را بعد از یک دوره کار تربیتی به امان خدا رها کنند. آن‌ها می‌خواستند یک روند تربیتی را محقق کنند و به همین علت بود که طرح تربیتی «شناخت» را اواخر سال ۱۳۸۲ با برگزاری یک اردوی ۱۰۰ نفره کلید زدند. ۱۰۰ نفری که به مربیان و سرگروه‌های این طرح تربیتی تبدیل شدند و کادر مجموعه را تشکیل دادند.

این اتحادیه به مرور هیئت‌های دانش‌آموزی را در سطح مدارس تشکیل و گسترش داد؛ به طوری که امروز حدود ۴۰ هیئت دانش‌آموزی در سطح تهران و کرج را زیر پوشش دارد و هر ۴۵ هیئت دانش‌آموزی زیر نظر گروهی به نام هیئت امنا فعالیت می‌کند که در مجموع در تهران ۳ امنا و در کرج ۵ امنا مشغول به فعالیت هستند.

هر کدام از امنا جمع بزرگ‌تری را تشکیل می‌دهند و در نهایت نماینده‌ای از تهران و کرج در هیئت امنای کل اتحادیه برای تصمیم‌گیری در خصوص برنامه‌ها و روند امور عضو است.

هدف میان‌مدت این اتحادیه، تربیت خرده مدیران برای انقلاب اسلامی است. دانش‌آموزان زیر پوشش این اتحادیه بعد از ورود به دانشگاه و حوزه تاکنون موفق شده‌اند مسئولیت‌هایی در نهادهایی مثل شهرداری، دفاتر ائمه جمعه، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، ادارات تبلیغات اسلامی و… به عهده بگیرند، اما هدف نهایی و آرمانی این اتحادیه، تربیت رئیس و مسئول و مدیر نیست. آن‌ها به تربیت و پرورش یار برای امام زمان (عج) فکر می‌کنند.

این اتحادیه برنامه‌های خود را براساس یک اساسنامه پیش می‌برد و شیوه اجرایی برنامه‌هایش جذب دانش‌آموزان از مدارس، برگزاری دوره‌ها و کارگاه‌های آموزشی و دوره‌های مطالعاتی است تا خود آنان به عنوان خادم هیئت‌ها بخش‌های مختلف کار را برعهده بگیرند و با کسب تجربه بتوانند در سال‌ها بعد وارد ادارات و مجموعه‌های فرهنگی شوند.